✍️اشخاصی که در یک پردۀ پندار کمالِ ضخیم هستند، از طریق فکر کردن‌های سریع و همانیده شدن با فکرها، همه‌اش در فکر بعد از فکر هستند که ببینند چه می‌شود؟ زندگی می‌آید؟ کارشان درست می‌شود؟ اخبار چه می‌گوید؟ این‌ها همه ذهنی است، بی‌خبر از ذوق آبی که از آسمان گشوده‌شده می‌آید به سبب‌سازی ذهن می‌روند و به‌ناچار از مُسبِّب، از خداوند، از زندگی محروم می‌مانند.
مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۳۷۸۵
چشمِ او مانده‌ست در جویِ روان
بی‌خبر از ذوقِ آبِ آسمان
------------------------------------------------------------------------------------------------
✍️ شما بدانید اگر این تندتند فکر کردن از یک حدی سریع‌تر شود، ممکن است انسان دیوانه شود چون تحملش را ندارد. ما هرچه تندتر فکر می‌کنیم فشار روی جسم‌مان بیشتر می‌شود، درست مثل این‌که این تن را در منگنه گذاشته‌ایم و داریم فشار می‌دهیم.
------------------------------------------------------------------------------------------------
✍️ همۀ ما باید به‌صورت فردی و تک‌تک روی خودمان کار کنیم. هر فردی که روی خودش کار می‌کند می‌تواند در بیداریِ دیگر افراد خانواده مؤثر باشد و این افراد آرام‌آرام جامعه را بسازند و متوجه شوند که عقل من‌ذهنی اصل نیست، و اگر براساس عقل من‌ذهنی فکر و عمل کنند، سرگردان می‌شوند. امروزه سرگردانی آدم‌ها به‌صورت فردی یا در قالب خانواده کاملاً مشهود است. ما باید به خود و خانواده‌مان نگاه کنیم و ابیات مولانا را هم بخوانیم تا ببینیم چاره چیست.
------------------------------------------------------------------------------------------------
✍️خداوند عاشق خودش است ما هم بهعنوان امتداد او عاشق خودمان هستیم. ما عاشق هیچچیز ذهنی نیستیم بلکه عاشق اصل خودمان هستیم.
------------------------------------------------------------------------------------------------
✍️ما از جنس هشیاری و از جنس زندگی هستیم. همان‌طور که خداوند برای وجود داشتن خودش احتیاجی به مخلوق ندارد، ما هم که از جنس او هستیم احتیاجی نداریم که ذهنمان چیزی را به ما نشان بدهد و به مرکزمان بیاوریم تا حس وجود کنیم، یعنی برحسب همانیدگی‌ها و سبب‌سازی ببینیم، درحقیقت ما به‌صورت هشیاریِ ناظر، شاهد و گواه خودمان هستیم.
------------------------------------------------------------------------------------------------
✍️روز قیامت این لحظه است. یعنی این لحظه ما باید دوباره به زندگی، هشیارانه زنده شویم، اکنون ما دیگر با وجود این ابیات نمی‌توانیم بگوییم بی‌خبر بودیم.
------------------------------------------------------------------------------------------------