✍️نکته:
فراموشی مهم‌ترین حربۀ من‌ذهنی است و باعث می‌شود ما نتوانیم به‌موقع فضارا باز کنیم، ما را در دام ملامت و پشیمانی که ابزارهای من‌ِ ذهنی هستند می‌اندازد واین‌گونه است که دُم هشیاری ما را می‌گیرد و ما دردمان می‌آید، یعنی علائم درونیانقباض را در خود مشاهده می‌کنیم. تعظیم در برابر زندگی، بیماری فراموشی و غفلت ما را درمان می‌کند. درک هیبت و عظمت فضای گشوده‌شده به انسان بیداری و دانایی می‌بخشد. اگر این لحظه چیزی از ذهن به مرکزمان بیاوریم، بزرگی و هیبت زندگی و فضای گشوده‌شده، فراموش می‌شود.
✍️نکته:
وقتی ابیات را تکرار می‌کنید، من ذهنی که مسلّط است و می‌خواهد تندتند فکرکند، سرعتش پایین می‌آید و بعضی جاها قطع می‌شود یعنی شما «اَنْصِتوا» می‌کنید. پس تا می‌توانید ابیات را تکرار کنید. من ذهنی چون زرنگ است، همیشه همه‌چیز را بهنفع خود تفسیر می‌کند. من ذهنی قانون جبران را رعایت نمی‌کند. ما باید برای اشتباهی که کرده‌ایم اولاً با خودمان روراست باشیم و ثانیاً نترسیم. نه این‌که بگوییم منپدر یا مادر شما هستم، به گردن شما حق دارم، خوراک شما را تأمین کردهام، شما رابزرگ کردهام، حالا چند اشتباه هم کردهام! درواقع ناموس اجازه نمی‌دهد که ما به‌خاطراشتباهاتمان از دیگران درست عذرخواهی کنیم.
✍️نکته:
چیزی مهم‌تر از قانون جبران در جهان وجود ندارد. شما باید قانون جبران مادی و معنوی را رعایت کنید. نمی‌توانید با خواندن دو سه بیت از مولانا، مولاناشناس شوید. برای یاد گرفتن درس‌های مولانا، باید مانند دانش‌آموزان راه بروید و ابیات را بخوانید وتکرار کنید تا جذب جانتان شود.
✍️نکته:
متأسفانه در جامعۀ ایران، قانون جبران حتی در خانواده‌ها هم جا نیفتاده‌است. مثلاً شخص چهل‌ساله، هنوز از پدر و مادرش پول می‌گیرد! از هجده‌سالگی به بعد، شمانباید از پدر و مادرتان پول بگیرید، بهانه هم نیاورید که کار نیست. اگر درس بخوانید،زحمت بکشید و کار کنید همه‌چیز درست می‌شود.